مدت زیادی از شکسته شدن سر سرباز هخامنشی توسط یک گروه فیلمبرداری در منطقه تاریخی تخت جمشید نمی گذرد و هنوز آوایی قانع کننده از مسوولی برنخاسته بود که امروز شاهد دو فاجعه دیگر برای میراث فرهنگی وطن عزیزمان بودیم :
اولی : ایجاد لکه های سیاه روی سنگفرشهای کاخ اختصاصی داریوش هخامنشی ـ کاخ تچرـ توسط یک گروه فیلمبرداری دیگر به کارگردانی خانم تهمینه میلانی ودومی: سرقت شیرسنگی در گلپایگان.
جالب این است که بدانید امشب رئیس سازمان میراث فرهنگی وگردشگری وصنایع دستی با نادیده گرفتن این دو خبر ـظاهرا برای ایشان اهمیتی نداشت- اعلام کرد: طی شکایتی که از دولت امریکا ـ مبنی بر استرداد اشیاء تاریخی ایرانی موجود در موزه های امریکایی ـ طرح نموده اند قاضی آمریکایی هم مجبور به داوری به نفع ایران است و بزودی این میراث گمشده تاریخ ایران را بر می گردانیم.
ظاهرا آقای رئیس تخریب تندیس آن سربازهخامنشی و همچنین کاخ اختصاصی داریوش و مجسمه به سرقت رفته شیرسنگی و هزاران مورد اعلام نشده مثل بریدن ستونهای عمارت پاسارگاد و... را کافی ندانسته بقیه را هم میخواهند به قصد نابودی پس بگیرند.
ای فغان از این فرهنگ ستیزی بیداد از این نااهلی ها
سلام . من بهت لینک دادم . تو هم این کارو بکن . بای
سلام .
نیمای عزیز . در کشوری که بزرگترین مقام فرهنگی آن در اوقات فراغتش آرزوی گرفتن آبلیمو و آب غوره در ذهن می پروراند - مصاحبه آقای صفار هرندی با برنامه صندلی داغ - انتظاری بیش از این نمی رود .
خانم سیمین بهبهانی در قطهع شعری در توصیف انسان قرن ما اینگونه سروده اند :
در عرصه کین و وحشت
فکنده سجاده بر خون
برای انسان این قرن
چه آرزو می توان کرد .
***
اما شاید جمله آخر این شعر را با کسب اجازه از بانوی بزرگ شعر معاصر بتوان اینگونه تغییر داد که:
برای ایران این قرن چه آرزو می توان کرد .
براستی برای ایران این قرن چه آرزویی میتوانیم بکنیم .
با اجازه شما لینک خایدالو را در تنبور مست برقرار کردم . زنده باشید .